Gisteren moest ik voor de derde keer op controle in het ziekenhuis. Zoals gewoonlijk moest ik eerst een half uur plat voor de CTG en zou ik daarna naar de gynaecoloog gaan.
Strippen
Eenmaal bij de gynaecoloog werd duidelijk dat ik nog steeds op 3 centimeter ontsluiting zat. Balen! Ik werd weer gestript en stelde vervolgens wat vragen over de inleiding. Deze werd meteen ingepland en ik kreeg een folder mee met wat informatie over wat mij dan te wachten staat. Joepie…
Maar goed, ik was weer gestript. Holadijee! Nog voordat we het ziekenhuis uit waren kreeg ik krampen. ‘Zo, da’s snel!’, dacht ik. We gingen snel naar huis en na een half uurtje werden de krampen steeds erger. Zo erg had ik ze tot nu toe nog niet gehad dus ik kreeg weer wat hoop. Zou dit het dan zijn?
Weeën
Na ruim een uur timen waren de krampen steeds sterker geworden en kwamen vrij regelmatig (2-4 minuten) terug. Ik stuiterde inmiddels rond op m’n fitnessball om ze op te vangen en liep af en toe een rondje. Uiteindelijk toch maar even de verloskundige gebeld en omdat ze het toch vrij serieus vond klinken zou ze na een half uur even langskomen om te checken wat de status was.
Ondertussen ging ik even in bad om te ontspannen. Na ongeveer een half uur stond de verloskundige op de stoep en na een kort gesprekje tussen het puffen door takelde Yannick mij uit bad om vervolgens weer onderzocht te worden. Nog steeds 3 centimeter. Verdomme! Zoveel pijn gehad voor niks. Vooral de pijn in m’n rug was echt niet te doen, dit moesten wel weeën zijn. Toch?
Valse start #2
De verloskundige zei dat ik de hoop niet moest opgeven, maar dat ik misschien het beste naar het ziekenhuis kon gaan om daar met pijnstilling te kunnen slapen. Dit vond ik vanwege mijn ziekenhuis-fobie geen goed plan dus gaf aan het nog even aan te kijken. Ze vond het prima en zei dat ik over een paar uurtjes maar weer even moest bellen en dat we dan zouden kijken wat het beste was.
Toen ze weg was probeerde ik wat te ontspannen. Ik merkte dat de krampen/weeën qua intensiteit gelijk bleven, maar minder snel kwamen. Dit gaf mij wat ademruimte, maar betekende ook dat het waarschijnlijk geen ontsluitingsweeën waren. Na een paar uur belde ik de verloskundige weer voor een statusupdate. Ze zou weer binnen een half uur langskomen om te kijken van hoe en wat.
Na onderzoek bleek dat het inderdaad geen ontsluitingsweeën waren, maar een reactie op het strippen. Ik had dus de halve dag voor Jan Lul liggen puffen. Omdat er dus nog geen bevalling gaande was leek het mij het fijnste om gewoon thuis te blijven en in mijn eigen bed te slapen. Toen ik vanochtend wakker werd voelde ik helemaal niks meer. Na ongeveer een uurtje kreeg ik weer wat krampen, maar ik durf het beestje geen naam meer te geven. We wachten het maar weer af…
