Terugblik – Mijn bevallingsverhaal

Het is inmiddels alweer bijna een jaar geleden dat ik mama werd. Destijds heb ik wel een blog geschreven over de eerste week, met daarin in het kort hoe de bevalling ging. Toch wil ik graag nog mijn volledige bevallingsverhaal met jullie delen. Mocht je zelf binnenkort moeten bevallen: lezen op eigen risico. 😉

Mijn bevallingsverhaal

Ik was 41 weken en 6 dagen zwanger toen ik zou worden ingeleid. 2 dagen daarvoor waren we in het ziekenhuis voor een controle en toen werd er aan mij gevraagd of ik al een datum wilde prikken. Ik liep al vanaf 41 weken met 3 cm ontsluiting maar er gebeurde verder niks en omdat ik er helemaal klaar mee was en stiekem toch een januaribaby wilde – 9 maanden naar toegeleefd, duh – werd er een datum geprikt: 31 januari.

Om 7:30 moesten we ons melden en mijn opa zou ons rond 7:00 ophalen en bij het ziekenhuis afzetten. Om 7:15 – veel te vroeg – liepen we de afdeling op en moesten bij de balie wachten. Na ongeveer een kwartier te hebben gewacht kregen we een kamer toegewezen: nr 16. Het was voor een ziekenhuiskamer redelijk huiselijk ingericht met een bank, tv en een privé badkamer. Kort nadat we op de bank waren gaan zitten kwam er iemand langs met koffie en thee.

Inleiden & vliezen breken

Yannick was inmiddels op van de zenuwen en ook ik werd steeds zenuwachtiger. Om de tijd te doden zette ik de tv aan. Na bijna 45 minuten te hebben gewacht kwam er eindelijk een verloskundige – tenminste, ik denk dat het een verloskundige was – een hele waslijst aan dingen doornemen. Toevallig was er de week ervoor in het nieuws geweest dat er veel teveel met een tang of pomp werd ingegrepen terwijl dit medisch helemaal niet nodig was, maar puur voor de tijdsdruk. Ik had een geboorteplan klaarliggen en deze overhandigde ik aan de verloskundige. Hij moest lachen om mijn ‘eisen’ en zei: “we grijpen alleen in als het echt niet meer gaat” en “over pijnbestrijding kun je pas iets zeggen als je daadwerkelijk weeën hebt”. Ook kreeg ik een heel verhaal over incontinentie als het hoofdje te lang staat, maar ik hield voet bij stuk. In eerste instantie wilde hij mijn plan niet eens aan de gynaecoloog laten zien, maar toen ik duidelijk liet merken dat deze 3 A4tjes echt naar de gynaecoloog moesten ging hij dat toch maar even doen.

Ondertussen kreeg ik een CTG om te kijken hoe het met Sophie ging. Alles was goed en we gingen beginnen. De gynaecoloog kwam binnen, Kaat heette ze. Kaat hield nog even een praatje en rond 9:45 brak ze mijn vliezen. Na zo’n 45 minuten – op de valreep, want langer wilden ze het niet aankijken – kreeg ik de eerste wee, wat de spanning voor mij wat deed afnemen want dit betekende dat ik in eerste instantie geen infuus met weeënopwekkers hoefde. #halleluja 🙂

Persdrang

Voor mij voelden de (rug)weeën hetzelfde als de voorweeën/krampen die ik thuis ook regelmatig had gehad en waren in eerste instantie prima te doen. Geen pretje, maar niet zo erg als wat je op tv vaak ziet. Na een uurtje werden de weeën steeds pijnlijker en kwamen steeds korter op elkaar. Ik besloot om onder de douche te gaan, maar kon geen fijne houding vinden. De verloskundige had me zo’n fitnessbal gegeven, dus Yannick rolde die de badkamer in en ik besloot er op te leunen. Uiteindelijk trok ik het niet meer en riep dat er iemand moest komen kijken omdat ik persdrang had.

Na voor mijn gevoel een eeuwigheid kwam Kaat rond 12:00 eindelijk kijken. Ik zat midden in een wee, dus ze moest eventjes wachten. Toen de wee weg was klom ik op bed en werd er gekeken wat de stand van zaken was: 5cm ontsluiting. De reden dat ik al persdrang had was volgens haar heel simpel. Sophie lag met haar gezicht naar boven i.p.v. naar beneden en was een sterrenkijker. Ondanks de persdrang mocht ik hier absoluut niet aan toegeven zei ze. #fijn

Ruggenprik

Een uurtje later, 13:00, zat ik inmiddels aan mijn taks. Ik trok het niet meer. De persdrang tegenhouden was too much en slurpte de energie uit mij. Voor mijn gevoel moest ik ondertussen echt wel op 10cm zitten, maar toen Kaat weer kwam kijken bleek ik ‘pas’ op 7cm te zitten. Shit.

Ondertussen was ik al 600x van het bed naar de douche gerold en weer terug, maar wist niet meer hoe ik de weeën moest opvangen. In mijn hoofd duurde het allemaal veel te lang en ik raakte in paniek. Door de paniek was ik uiteraard verre van ontspannen, waardoor ik de pijn helemaal niet meer trok. “IK MOET NU EEN RUGGENPRIK” galmde door de kamer. Het interesseerde me niet meer dat ik die ruggenprik eigenlijk helemaal niet wilde. Ik trok het niet meer en wilde die pijnbestrijding à la minute hebben. Na – weer voor m’n gevoel – een eeuw te hebben gesmeekt kwam Kaat weer langs om het pijnstilling-praatje te houden. Consequenties, nadelen, bla bla – het ging allemaal langs me heen. Geef me die prik!

“Daan”, zei ze, “jij wil helemaal geen prik”. Jawel, zei ik. “Nee hoor, die wil jij niet. Je bent nu in paniek en bent de controle kwijt. We gaan nu even rustig ademhalen en dan komt het allemaal goed.” Ik zat precies tussen 2 weeën in en keek haar aan. Oké, maar als het niet werkt wil ik die prik. “Dat is goed”.

Eindelijk persen

Ik deed precies wat ze zei en wonder boven wonder ontspande ik me en kon ik de weeën weer goed aan. Ik zat inmiddels op handen en knieën, want de houding die ze mij adviseerde – linkerzij – trok ik echt niet. Op handen en knieën ging het prima en samen met de verloskundige pufte en zuchtte ik de persdrang weg. Ook Yannick deed mee en hij deed het zo goed dat de verloskundige zei “goed zo, je kan het”, waarop hij zei “dat was ik”. 😛

Het was inmiddels 15:00 geweest en ik was het zat. Kaat kwam weer kijken en eindelijk was het zover: ik zat op 10cm. Ik mocht eindelijk gaan persen! ’s Ochtends had ik aangegeven dat ik niet op mijn rug wilde bevallen maar o.a. de baarkruk wilde proberen, dus deze werd tevoorschijn getoverd. Het was totaal niet wat ik er van had verwacht; een klein houten krukje, formaat kabouter en in de vorm van een halve maan. Het zat werkelijk waar voor geen meter en als kers op de taart werd er ook nog een spiegel onder gelegd zodat ik kon meekijken. Thanks, but no thanks. Na 2x persen was ik er klaar mee en ging weer op handen en knieën op bed zitten.

Afgescheurde navelstreng en liters bloed

In deze houding ging het persen perfect en na een tijdje kwam het hoofdje tevoorschijn. Yannick stond naast me en werd geroepen om te kijken – goodbye sexlife – en om 16:07 werd Sophie Elizabeth geboren. Puntgaaf en geen vernix te bekennen. Is zo’n olifantendracht toch nog ergens goed voor, haha! Ik kreeg haar tussen mijn benen door aangereikt en ik riep: “wat ben je mooi!”. Ook riep ik dat ik haar ging laten vallen, omdat ze glibberig was. Kaat hielp me om haar goed vast te pakken terwijl ik achter me hoorde “Kaat, hier komen”.

Voor ik het wist moest ik op mijn rug gaan liggen en stond de kamer opeens vol met medisch personeel. De navelstreng bleek volledig te zijn afgescheurd en ik bloedde als een rund. Iemand probeerde een infuus te prikken voor de weeënopwekkers en 4 mensen waren druk in de weer om de placenta eruit te krijgen en het bloeden te stoppen, maar dat lukte in eerste instantie niet. Er werd hard op mijn buik geduwd en nadat er eerst een hele golf met bloed uitkwam, kwam toen eindelijk de placenta. Het voelde alsof ik was bevallen van een slak.

Apgar score

Sophie lang ondertussen op mijn borst en deed het prima. Zij had een Apgar score van 9-10 en in ieder geval geen complicaties, dus dat maakte het voor mij een stuk minder erg. Na een tijdje werd Sophie meegenomen om te worden gewogen en werd daarna aangekleed. Ze was 53 cm lang en 3890 gram zwaar. Yannick stond een beetje hulpeloos aan de zijlijn en was door alle commotie een beetje de weg kwijt, waardoor hij niet meer wist waar de kleertjes waren. Tussen alle bedrijven door wees ik naar de weekendtas in de hoek.

Het bloeden was ondertussen gestopt en Sophie lag tevreden in Yannicks armen. Mijn minischeurtje werd gehecht en toen dat klaar was werd ik op een ander bed gelegd. Ik werd gewassen en kreeg schone kleding aangereikt, en ondertussen kwam er iemand langs met de vraag wat we wilden eten. Ik belde vervolgens mijn opa om hem te vertellen dat zijn achterkleinkind geboren was. Hij was zo emotioneel dat hij niet eens doorhad dat Sophie vernoemd was naar mijn oma, dat begreep hij later pas.

Hotel ziekenhuis

Sophie werd weer op mijn borst gelegd en ik werd naar de kraamsuite gereden: kamer 8. Ik was bijna 2 liter bloed verloren, dus moest minimaal 1 nachtje blijven. Etenstijd was net geweest en het eten wat ons stond op te wachten was inmiddels koud. Yannick warmde het op in de magnetron, maar het was echt niet te eten. Mijn opa kwam langs om Sophie te bewonderen en nadat hij weg was ging Yannick beneden nog even 2 flesjes cola en wat te eten scoren, en zijn ouders bellen. Hij kwam een half uurtje later terug met een appelflap – love him -, die ik meteen verorberde.

Yannick mocht gelukkig blijven slapen en Sophie sliep de eerste nacht meteen van 00:00 tot 6:00, en ook alleen maar omdat de verpleging haar wakker maakte om te temperaturen. Na 2 nachten ziekenhuis mochten we eindelijk naar huis. Ik kijk terug op een goede en snelle bevalling van ruim 5 uurtjes met slechte nasleep en ben heel erg blij dat Sophie zo lang in mijn buik is blijven zitten. Ik wilde namelijk oorspronkelijk thuis bevallen en als ze eerder was gekomen dan had ik dat ook gedaan. Wie weet hoe het dan gelopen was…

Dit was mijn bevallingsverhaal. Hoe ging jouw bevalling? Snel of langzaam? In het ziekenhuis of thuis? Ik lees het graag in de comments. 🙂