16 maart 2023. Het is vandaag precies een maand geleden dat Eva in stilte ter wereld kwam en wat is deze maand voorbij gevlogen. Vandaag deel ik mijn bevallingsverhaal. Deels voor mezelf – het is onwijs fijn om van me af te schrijven – en deels als antwoord op de vele vragen die ik heb gekregen.
Er is weer een week voorbij en ondanks alles was het eigenlijk wel een prima week. Ik startte met rouwtherapie in het psychomedisch centrum, ging meerdere keren sporten en ik werkte weer 3 halve dagen. Verder gingen de kinderen uit logeren, gingen wij voor de 23684738ste keer op pad voor een nieuwe vloer en bank, en vierden we gezellig eerste Paasdag.
Na 2 weken wachten is het eindelijk zover: de tussentijdse echo. Net als de vorige keer brengen Noah en ik samen Sophie naar school. De afspraak is dit keer om 09:45, dus we hoeven niet meteen door naar het ziekenhuis. Op ons gemak slenteren we door de supermarkt en halen wat verse broodjes. Na het eten – tot mijn verbazing heb ik eetlust – stappen we in de auto en rijden naar het ASZ.
In deze blog blik ik terug op afgelopen week. De dagen gingen tergend langzaam en tegelijkertijd razendsnel voorbij. Het leven gaat door – ik MOET door – maar dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Elk uur dat verstrijkt brengt me voor mijn gevoel verder bij Eva vandaan.
Ondanks het heftige nieuws vorige week dinsdag en de 13 weken GUO in het vooruitzicht, is de week voorbij gevlogen. Het was dan ook een drukke week; mijn werkagenda propte ik op woensdag en vrijdag vol – of ik ook productief was laten we maar even in het midden – en we hadden verschillende uitjes met de kinderen en familie.
Vorige week had ik een afspraak bij de verloskundige voor de termijnecho. Tijdens deze afspraak werd ik abrupt met beide benen op de grond gezet toen ik hoorde dat er iets mis is met de baby. De verloskundige regelde meteen een afspraak in het ziekenhuis en probeerde mij er die week nog tussen te krijgen, maar er was helaas geen plek. Inmiddels zijn er 7 hele lange dagen voorbij en mochten we gisteren eindelijk naar het ASZ.
Note: Deze blog is geschreven op woensdag 8 februari.
Bij zowel Sophie als Noah had ik een vrij onbezorgde zwangerschap met weinig klachten en kwaaltjes, en dat was tot gisteren bij baby nr 3 ook het geval. Gisteren had ik de termijnecho en daar werd ik meteen van mijn roze wolk getrapt.
Zo, héhé. Daar ben ik weer. Na een mega lange radiostilte vind ik het tijd om weer eens wat te gaan bloggen. En wel onder
Noah wordt eind juni pas 2 jaar, maar is de laatste tijd al flink aan het peuterpuberen. Hij kan om alles boos worden en gaan huilen. Zo werd hij laatst heel boos en verdrietig omdat zijn eierkoek bijna op was en zijn zus nog een halve had. En die mocht hij niet hebben. Zwaar leven. 😛
Een hele tijd geleden kwam ik deze tag tegen bij Malou, maar vulde ‘m nooit in. Nu is het voor Sophie inmiddels al te laat, maar voor Noah kan ik de tag nog wel invullen. 🙂