Sophie is inmiddels al 16(!) maanden en ik moet toch wel eerlijk bekennen dat het moeder zijn me – tot nu toe – prima bevalt, iets wat ik echt niet had verwacht. Sterker nog; dankzij alle hormonen en het babynieuws van de afgelopen maanden heb ik er zelfs aan zitten denken om voor een broertje of zusje te gaan, maar ik twijfel nog. 😉
De eerste week
De eerste week na de bevalling kon ik mezelf wel voor m’n kop slaan: waar the fuck was ik aan begonnen? Wat moest ik nou met dit kind? Kon iemand zoals ik, iemand met het geduld van een aangebrande visstick, wel een goede moeder zijn? Was ik hier wel voor gemaakt? Sophie huilde helemaal niet veel en was een uiterst tevreden baby, maar als ze een keer huilde dan zat ik na 3 seconden al tegen het plafond. “Hou alsjeblieft op.”
In de kraamweek heb ik wel met Sophie geknuffeld, maar achteraf gezien niet zoveel als ik zou willen – of zou ‘moeten’. Daar voel ik me best nog wel eens schuldig over. Ook vraag ik me af waarom ik op sommige momenten geen behoefte had aan contact met mijn baby. Had ik een (lichte) vorm van PND? Of hoort het er stiekem gewoon bij, maar lult niemand erover? Ik heb geen idee.
Verandering
Ik moest heel erg wennen aan de verandering. Opeens geen baby meer in mijn buik, maar in de box. Een baby die huilt, iets waar ik – toen – slecht tegen kon. Niet echt handig als je mama bent, I know. Behalve het gehuil vond ik het ook lastig om geleefd te worden. Ik leefde van luier naar flesje, van flesje naar slaapje en van slaapje naar luier. Ergens tussenin soms ook nog een badje en, o ja, ook nog kraamvisite… Die verschrikkelijke kraamvisite. Bij een 2de blijft mijn voordeur dicht, dat vertel ik je alvast. Ik stuur wel een foto, ofzo.
Maar hoe ik in het begin op bepaalde momenten geen behoefte had aan contact met mijn kind, des te groter is die drang nu. Ik ben het liefst heel de dag bij haar. Samen spelen, leuke dingen doen. Ik geniet nu echt van het moeder zijn en ben super trots dat dat lieve kleine murpje mijn dochtertje is.
Eenzaam
Maar het moeder zijn brengt ook eenzaamheid met zich mee. Sinds ik moeder ben, heb ik veel minder vrienden. Tijdens de zwangerschap zag ik diverse vriendschappen al verwateren en dat werd na de bevalling alleen maar erger. Ik vind dit niet heel erg, want nu weet ik wel wie mijn echte vrienden zijn, maar het maakt me dus wel eens eenzaam. Ik probeer minimaal 1 keer in de 2 weken af te spreken met mijn beste vriend, al is het maar ff chillen bij de grote gele M, maar dit is eigenlijk veel te weinig. Zeker gezien het feit dat ik voornamelijk vanuit huis werk en er niet heel veel momenten zijn waarop ik face2face een leuk gesprek heb met een volwassene. Ik kan dan ook niet wachten om vanaf volgende week één dag per week bij een bedrijf hier op het dorp aan de slag te gaan.
Dit betekent wel dat Sophie naar de opvang moet en dat is voor mij een hele grote stap. Tot nu toe nam Yannick vrij of kwam mijn opa een paar uurtjes oppassen. Vandaag is ze eventjes een dagje wennen bij het kinderdagverblijf en terwijl ik in mijn eentje terug naar huis liep rolden de tranen over m’n wangen. Ze hing bij het weggaan echt aan m’n been en wilde niet dat ik haar daar achterliet. Ik hoop met heel m’n hart dat ze een leuke dag heeft, anders weet ik niet of mijn moederhart het wel aankan om haar elke week weer opnieuw te moeten achterlaten. Ik ben benieuwd hoe mijn lezers dit (hebben) ervaren? Ervaringen en tips zijn welkom in de comments.
Moeder zijn
Long story short: ik vind moeder zijn leuk, maar ook een beetje eenzaam. Ik zou het, ondanks dat ik minder vrijheid heb, het allemaal voor geen goud willen missen. Overigens ben ik sinds mijn bevalling echt een weekdier geworden en kan ik nu echt niet meer zonder mijn kind, haha!
Het moeder zijn valt me al met al minder zwaar dan ik had verwacht. Hoe ervaar jij het ouderschap? Ik lees het graag hieronder. 🙂 Reageren op Facebook of Instagram kan natuurlijk ook.
13 reacties
Mooi beschreven en heerlijk herkenbaar op een hoop vlakken. Dat ‘eenzame’ herken ik dan juist weer niet, maar het scheelt waarschijnlijk dat ik heel erg op mezelf en introvert ben en nu de oudste naar de kleuterschool gaat sta ik elke dag op het schoolplein tussen de andere moeders. En ik mis dan juist de rust weer van een paar dagen niemand zien en niet sociaal hoeven te zijn haha. Maar het moeder zijn op zich vind ik echt heerlijk en zou ik ook echt niet meer willen missen. Al vind ik twee kids dan ook wel weer genoeg ?
Ik vind het moederschap geweldig! Maar de zorgen en angsten dat er ooit iets met ze zouden gebeuren vind ik wel heftig. Ik heb mij nog nooit zo kwetsbaar gevoeld.
Liefs
Bij mij was er een groot verschil tussen het krijgen van onze eerste en tweede baby. Bij de eerste was ik best nog jong (ik was de eerste onder mijn leeftijdsgenoten) en wist ik maar half ar we aan begonnen. Ik zag mijn meisje graag vanaf de eerste seconde maar die eerste maanden zijn me ook zwaar bevallen. Ik had een spoedkeizersnede wat ik eigenlijk helemaal niet wilde, ik kon niet zo lang borstvoeding geven, kortom ik voelde me wat falen als mama. Pas door terug buiten te komen en dingen te doen, samen met mijn meisje is het stilaan gebeterd. Die eenzaamheid herken ik zeker, Nora is geboren in de winter en het leek wel alsof we helder dagen alleen maar binnen zaten en niets deden. Na 4 jaar kwam onze tweed echter ter wereld, ook met een keizersnede, een geplande deze keer. wat een verschil in kraamtijd was dat. Ik had echt de tijd genomen om me mentaal voor te bereiden en om alles te doen zoals ik het wilde. de baby bij mij na de keizersnede, lekker cocoonen thuis en meteen gewoon alles doen samen met de baby: van speeldates, over shoppen tot gaan vergaderen met de baby in de draagdoek. ik paste mijn ritme aan maar nam haar echt overal mee naartoe; ik heb aan haar ook 6 maanden borstvoeding kunnen geven, wat een verschil. hetgeen ik uit beide periodes onthouden heb is dat eenzaamheid echt moordend kan zijn, maar dat je er wel iets aan kan doen. zorg goed voor jezelf en denk zeker ook aan de me time en de momentjes dat je zelf even kan opladen. laat die vrienden die je plots niet meer interessant vinden omdat je een baby hebt, maar zijn, dat komt na een tijdje wel terug. vaak begrijpen ze ook echt niet wat een baby krijgen betekent. doe maar gewoon lekker je ding en denk ook veel aan jezelf, dan komt het helemaal goed 🙂
Heel eerlijk van je. En herkenbaar. De baby in mijn buik miste ik dan weer niet maar ik werd ontzettend geleefd.
Wat mooi geschreven! Hier moest ik ineens van student in de rol van mama proberen te kruipen. het is mij allemaal 1000% meegevallen, maar nu heb ik ook een hele makkelijker dochter!
Wat een mooie, eerlijke blog. Ik vond het moederschap ook heel erg wennen in het begin en moet zeggen dat ik het steeds leuker en leuker begin te vinden! En dat van die vriendschappen is ook herkenbaar, daar ontkom je helaas niet aan denk ik. Zolang de echte maar blijven en ik merk ook dat er in deze nieuwe fase ook vanzelf weer nieuwe vriendschappen ontstaan.
Oooh die tranen kan ik me zo goed voorstellen meid. Maar echt, het wordt uiteindelijk beter (al denk je nu van niet). Ik heb de eerste paar weken ook echt keihard huilend op de opvang daar gezeten, dat ze dachten dat ik gek was (althans, dat dacht ik) maar dat viel echt reuze mee. Ze vonden het gek genoeg alleen maar prettig om te zien, omdat ze wel konden zien dat daardoor de band wel heel erg goed was tussen mij en onze knul. Maar het is ook weer heel goed voor jezelf hoor, een dagje buiten de deur per week en even met ‘andere mensen’ socializen!
En de verwaterende vriendschappen.. Hou op schei uit… Mijn ‘vriendinnen’ zijn op een handje te tellen…
Ook voor een Papa zitten er hele herkenbare stukken bij…
De baby-periode ben ik niet echt bepaald fan van. Bij je eerste kindje is het nog leuk om alle dingen voor het eerst te zien. Bij een tweede is dat al minder interessant moet ik zeggen :).
Met name de periode dat je echt kunt communiceren met je kindje en ook echt dingen kunt ondernemen, vind ik super! Als baby is het toch voornamelijk ‘poep, pies en huilen’.
Moeder zijn is echt geweldig! maar ik geniet ook van de momenten dat ik even geen moeder ben, zoals een vriendinnen weekend of tijdens het werk. Om daarna natuurlijk wel met een rotvaart weer naar huis te gaan 🙂
Haha dommige stukjes herken ik helemaal. Maar man, wat kan ik genieten van het moeder zijn.
Moeder zijn is het mooiste wat er is. Uiteraard zijn er moeilijke momenten, maar alles komt altijd goed.
Mooi geschreven.
Het moederschap kan soms inderdaad wel eenzaam zijn. Fijn dat je een dag in de week buitenshuis iets voor jezelf kunt gaan doen.
Persoonlijk en mooi geschreven! Wat fijn dat je trouwens nu wel heel positief tegen het moederschap aan kijkt! Het is echt heel bijzonder he. Ik geniet er ook enorm van. Al die sprongen en die mooie momentjes, maar ook hoe je baby/kindje aan je hangt. Het moeder zijn voelt echt zo speciaal: ik kan hem ook niet meer wegdenken en mijn leven is nog nooit zo mooo geweest. Je went er zo snel aan. En rustig nadenken of je een tweede kindje zou willen, tijd genoeg toch? 😉 even reactie op je vorige blog: ik vind twee, max drie jaar ertussen wel heel mooi. Hopelijk is ons dat gegeven! Maar ik denk dat je vooral wel voelt wanneer je/jullie er klaar voor zijn! Geniet van je mooie kindje! X