Sinds ongeveer een week zit ik in een dip. Een vrij grote dip en een andere soort dip dan de vorige keer. Ik zit niet lekker in m’n vel, heb het lichamelijk zwaar en raak licht in paniek als ik aan de baby denk.
Kan ik dit wel?
In het eerste trimester was ik er van overtuigd het allemaal aan te kunnen. Samen met Yannick, uiteraard. Het tweede trimester is zo snel voorbij gegaan dat ik geen flauw idee heb wat ik toen allemaal heb gedacht en gedaan. Inmiddels zit ik in het derde trimester, ben bijna 34 weken zwanger en de bevalling komt nu wel heel dichtbij. Over +- 6 weken, ZES WEKEN, zijn we ouders. Papa en mama. Holy shit.
Kan ik dit wel? Geen idee. Ik weet het allemaal niet meer. Totale black-out. Wat als ik geen geduld heb? Wat als ik het gehuil niet aankan? Misschien hou ik wel helemaal niet van de baby. Misschien ben ik er na de bevalling zo slecht aan toe dat ik die baby nooit meer wil zien, of gaat de bevalling wel goed maar heb ik dat ‘moedergevoel’ niet. Dat ik bij het eerste huiltje denk; fuck, wat heb ik me op m’n hals gehaald?!
Weg roze wolk
Ik heb geen gevoel meer, de roze wolk is weg. De bewegingen in mijn buik doen me niks. Ik vind het soms zelfs mega irritant en vervelend, als ze weer eens tegen m’n ribben aan ligt te duwen en het pijn doet. Mijn nesteldrang is volledig verdwenen. De box wordt vandaag bezorgd. Ben ik enthousiast? Nee. Heb ook geen idee wanneer we dat ding gaan neerzetten, het boeit me niet.
De babykamer interesseert me ook niet meer. Het ledikantje is inmiddels compleet en staat gemonteerd en wel klaar om opgemaakt te worden, maar heb er geen zin in. Ben denk ik al ruim een week dat kamertje niet in geweest.
Donderdag heb ik borstvoedingscursus en zit er hard aan te denken om niet te gaan. Heb helemaal geen zin meer om borstvoeding te proberen. Prop er maar een fles in, dat kan iedereen en dan is de baby niet van mij afhankelijk. Ik ben, zeker gezien mijn verleden, bang dat dit iets meer is dan een dip. Bij de volgende controle ga ik dit met de verloskundige bespreken. Ik zal vast niet de enige zijn die dit overkomt en hopelijk weet zij raad.
Pijn
Op een of andere manier kan ik ook alle bijhorende klachten niet meer accepteren. Alles doet zeer en ik geef de baby de schuld. Ik heb enorm last van m’n rug, weet af en toe niet meer hoe ik moet zitten/hangen/liggen en de pijn in mijn bekken helpt ook niet mee.
Ook hou ik mega veel vocht vast. Mijn voeten zijn zo dik dat ik gerust auditie kan doen voor The Hobbit, krijg m’n schoenen amper meer aan en lopen doet pijn. Mijn handen en vingers zijn ook opgezwollen, krijg m’n trouwring niet meer af en als klap op de vuurpijl heb ik ook nog eens Carpaal-tunnelsyndroom in m’n rechterhand. Top.
Lang verhaal kort; het gaat even niet zo goed met me. Ik focus me nu voornamelijk op werk, als afleiding, terwijl ‘normale’ vrouwen in deze periode juist met verlof gaan en zich bezig houden met het wassen van de babykleertjes. Hopelijk gaat deze dip snel voorbij en kan ik alsnog gaan genieten van de laatste paar weken… Tips zijn welkom. 🙂
