Vanochtend ging ik gezellig bij m’n zwangerschapsbuddy in Langerak op bezoek. Na een lekkere kop thee en een appelflap (onze verslaving) besloten we om lekker een stukje te gaan wandelen.
Help, ik lek!
M’n buddy en ik zijn precies een week na elkaar uitgerekend. Zij de 11de, ik de 18de. Onze baby’s maken voorlopig nog geen aanstalten om geboren te worden, ook al staan wij zelf al weken te springen. We hebben dan ook zo’n beetje alle fabeltjes om weeën op te wekken al geprobeerd, maar helaas. Door in beweging te blijven hopen we dat de bevalling op gang komt, dus liepen we (in slakkentempo) een rondje van zo’n 3km.
Toen we op ¾ van het rondje waren voelde ik opeens wat vocht. Afscheiding is tijdens een zwangerschap heel normaal en is vaak veel wateriger dan wanneer je niet zwanger bent, maar dit had ik nog niet meegemaakt. Ik vertelde m’n buddy dat ik lekte en bleef vertwijfeld staan. Na een tijdje toch weer doorgelopen en weer voelde ik water lopen. “Help, ik lek!”.
Gaat het?
Een stukje verderop stond een vrouwtje op haar oprit en ze had ons gehoord. “Gaat het? Moet ik je ergens heen brengen?” Ik vraag me af wat het vrouwtje moet hebben gedacht. Twee hoogzwangere meiden die door de straat waggelen terwijl er eentje roept dat d’r vliezen misschien wel gebroken zijn. Daarnaast had ik al het hele rondje last van traanogen door de kou, waardoor het net leek alsof ik huilde. Het plaatje was compleet.
Eenmaal weer terug bij het huis kwam ik erachter dat het niet m’n vliezen waren (helaas), maar dat het inderdaad een waterval van afscheiding was. We namen nog een kop thee en moesten er hard om lachen. Wat een drama. 😀 Het was even spannend, nu maar weer afwachten wanneer het begint… 🙂
