Note: Deze blog is geschreven op woensdag 8 februari.
Bij zowel Sophie als Noah had ik een vrij onbezorgde zwangerschap met weinig klachten en kwaaltjes, en dat was tot gisteren bij baby nr 3 ook het geval. Gisteren had ik de termijnecho en daar werd ik meteen van mijn roze wolk getrapt.
Wel of geen NIPT
Ik wandel heerlijk in het winterzonnetje naar de verloskundigenpraktijk. Ondertussen twijfel ik over de NIPT. Wel of niet? Bij Sophie en Noah heb ik destijds de Combinatietest laten doen, maar vanwege de opkomst van de NIPT wordt deze nu niet meer aangeboden. Toen ik bij de eerste echo de vraag kreeg of ik de NIPT wilde doen, antwoordde ik meteen ja. Een derde kindje is niet alleen ingrijpend voor ons als ouders, maar is voor Noah en Sophie ook een flinke gebeurtenis. Vooral voor Noah, want hij is nu (nog) de jongste en is gewend om heel veel aandacht te krijgen. Die aandacht moet hij straks sowieso gaan delen, maar een broertje of zusje met een handicap of afwijking is qua aandachtsverdeling next level, en dat wil ik absoluut niet.
Ondanks dat ik in eerste instantie dus zo stellig was en ‘JA’ zei, was nu de twijfel toegeslagen. Wil ik wel zo’n uitgebreid onderzoek? Of zal ik voor de standaard NIPT gaan zonder nevenbevindingen? Maar ja, als je toch bezig bent… waarom dan niet uitgebreid? Of zal ik de NIPT helemaal overslaan en de focus leggen op de 13-weken echo, die er tijdens mijn vorige zwangerschappen nog niet was? Tijdens zo’n echo zien ze ook genoeg, toch? Terwijl ik nog aan het dubben ben, neem ik plaats in de wachtkamer en niet veel later word ik al geroepen.
Slecht nieuws
De standaard vragen worden gesteld. Hoe het met me gaat, hoe ik me voel, etc. Ik antwoord op de automatische piloot, want zit nog steeds met de NIPT in mijn hoofd. “Zullen we eerst de termijnecho doen en naar de baby kijken?” zegt ze. “Dan weten we meteen of we de NIPT qua termijn überhaupt al kunnen doen en controleren we daarna je bloeddruk etc”.
Ik knik en neem plaats op de bank bij het echoapparaat. Ze begint en de baby komt vrijwel meteen in beeld. Hij/zij is gegroeid en ligt vrolijk te spartelen. Ik tel 2 armpjes en 2 beentjes, en het hartje klopt ook goed. Ik merk dat de verloskundige twijfelt en ik kijk haar vragend aan. “Het kindje is bewegelijk en het hartje klopt mooi, maar ik zie iets wat niet goed is” zegt ze.
In m’n eentje naar de termijnecho
Net als bij de andere zwangerschappen ging ik gisteren in m’n eentje op controle. Voor mijn gevoel was het gewoon een routine echo. ‘Even checken of de termijn inderdaad klopt, kijken of er een mooie echofoto kan worden gemaakt voor de bekendmaking, bloedprikken en binnen 15 minuten sta ik weer buiten’. Dat is hoe het 5,5 en 3 jaar geleden ging, dus nu was mijn verwachting niet anders.
De woorden van de verloskundige nestelen zich in mijn hoofd. Voordat ik iets kan zeggen vertelt ze wat ze ziet. Er zit vocht om het kindje heen. Niet alleen in het nekje – de nekplooi – maar ook rondom het hoofdje, langs het ruggetje en om het buikje heen. Ze wil me meteen doorsturen naar een gynaecoloog voor extra onderzoek. Ze kan me niet vertellen wat er precies is, maar dat het ernstig is staat vast.
Ik lig verdoofd op de bank en de tranen druppelen langs mijn wangen mijn hals in. Ze geeft me een zakdoek en vertelt dat ze even met een collega gaat overleggen wat wijsheid is. Als ze terugkomt – na wat voor mijn gevoel een eeuwigheid duurde – zegt ze dat ze meteen gaat bellen en een afspraak gaat regelen.
Medische zwangerschap
Ze hangt een tijdje aan de telefoon en probeert mij er deze week nog tussen te krijgen, wat helaas mislukt. Vanwege de aard van het onderzoek wil ze mij bij 1 van 2 specifieke specialisten hebben, die deze week beide al helemaal vol zitten. Dinsdag 14 februari is er pas plek, precies een week wachten dus.
Ik noteer alles in mijn agenda en stel nog wat vragen. Er wordt nu geen bloed geprikt. De NIPT heeft nu namelijk geen zin en mocht de gynaecoloog dat volgende week alsnog willen doen kan ik dan ook meteen voor het reguliere onderzoek – vitamine d, ijzer etc – bloedprikken.
Verdoofd neem ik afscheid en wandel weer in hetzelfde winterzonnetje naar huis. In 1 klap ben ik opeens medisch en heb ik geen verloskundige meer die om de hoek zit en naar je toe komt als er iets is, maar een gynaecoloog waar je een nummer bent en in noodgevallen zelf naartoe moet. M’n gewenste thuisbevalling is vervlogen en ook dit keer weer geen badbevalling. En het kindje… wat is er met ons kindje? Ik ben niet achterlijk en weet van mijn vorige zwangerschappen en de uitleg die ik toen tijdens de Combinatietest kreeg dat vocht rondom de baby 9 van de 10 keer op een chromosoomafwijking en/of ernstige hartafwijking duidt.
Ik loop zo snel als ik kan naar huis en houd mijn tranen in. Gelukkig kom ik niemand tegen. Zodra de voordeur achter me dichtvalt gooi ik alles eruit. Ik app Yannick die aan het werk is en mijn work-bestie. Die laatste belt mij meteen terug en we kletsen wat door de tranen heen. Daarna ga ik het internet op, op zoek naar soortgelijke verhalen met positieve uitkomst. Die zijn er wel, maar het grootste deel is helaas negatief. Trisomie 18, Trisomie 13 en het syndroom van Turner komen meerdere keren voorbij. Ik lees me in. Ik relativeer. Ik klap mijn laptop dicht en probeer aan wat anders te denken. 7 dagen hebben nog nooit zo lang geduurd.
