16 maart 2023. Het is vandaag precies een maand geleden dat Eva in stilte ter wereld kwam en wat is deze maand voorbij gevlogen. Vandaag deel ik mijn bevallingsverhaal. Deels voor mezelf – het is onwijs fijn om van me af te schrijven – en deels als antwoord op de vele vragen die ik heb gekregen. Want ja, hoe gaat zo’n bevalling met 16 weken precies?
Naar het ziekenhuis
We moeten ons om 9u15 melden, dus we kunnen de kinderen gelukkig nog zelf naar school en de opvang brengen. Ik geef ze beide een dikke knuffel en neem afscheid met in mijn achterhoofd dat het weleens 3 dagen zou kunnen duren voordat ik ze weer zie.
Na het afscheid stapt Yannick meteen op de fiets naar Dordrecht. Hij gaat expres op de fiets zodat hij – mocht het nodig zijn – altijd op en neer naar huis kan voor het geval er iets met de kinderen is. Ik wandel terug naar huis en wanneer ik de straat inloop zie ik dat mijn vader er al is. Nadat we de koffer en snacktas in de auto hebben gelegd rijden we richting het ASZ.
Het inleiden van de bevalling
De man en ik melden ons om 9u10 bij Rhena; de kraamafdeling van het ASZ. Zowel Noah als Sophie zijn hier geboren, dus we weten de weg. We krijgen verloskamer 34 toegewezen. Een klein, knus kamertje dichtbij de centrale deur en zo ver mogelijk bij alle levende baby’s vandaan.
Nadat we gesetteld zijn komt er om 9u45 een jonge en vlotte verpleegkundige langs voor de intake. Ze stelt zich voor als Ilse en knoopt met ons een gesprekje aan. Om 10u10 komt de klinisch verloskundige langs om zich voor te stellen en de bevalling in gang te zetten. Ze noemt het een zwangerschapsafbreking en ik wil haar het liefst met haar paarse latex handschoentjes wurgen. Ik kom geen abortus plegen; ons kind is dood. 😞
Om 10u15 wordt pil nr 1 ingebracht en ik krijg de opdracht om een half uur te blijven liggen. Daarna mag ik alles gewoon weer doen en zal dit ritueel zich elke 3 uur herhalen, tot Eva geboren is. Zodra de klinisch verloskundige en Ilse vertrokken zijn grapt Yannick dat de tijd nu ingaat en vraagt lachend of ik al wat voel. Tegen alle verwachtingen in voel ik inderdaad al wat krampen, dus dat vertel ik hem. Hij is net zo verbaast als ik en we hebben – ondanks dat dit volgens de gynaecoloog 1 tot 3 dagen kan duren – beide goede hoop dat we vanavond weer in ons eigen bed slapen.
Omslagdoekjes, lunch en een warme kruik
In de tussentijd lees ik een boek, app met wat familie en vriendinnen over de stand van zaken en scroll wat door mijn social media. Rond 11u30 komt Ilse langs om alvast een waaknaald te prikken voor een eventueel infuus, bloed te prikken en mij een polsbandje om te doen, zodat ik de afdeling af mag. Terwijl ze dat doet vraag ik of we wat kunnen eten. Ze vertelt wat de opties op de afdeling zijn en dat we eventueel ook gewoon naar beneden kunnen om in het restaurant iets te lunchen. We kiezen voor optie 2 en hobbelen om 11u50 naar beneden. Ze hebben o.a. broodjes gerookte zalm en carpaccio, en omdat ik niet kan kiezen neem ik ze lekker allebei.
Na het eten keren we weer terug naar verloskamer 34. Wanneer rond 13u15 pil nr 2 is ingebracht en ik weer een half uur moet blijven liggen, vraagt Ilse aan mij of ze wat omslagdoekjes zal pakken zodat we deze alvast kunnen kiezen. Dinsdag hebben we het kistje al uitgekozen, maar qua omslagdoekjes hebben we nog niet alles gezien en wie weet zien we nog iets moois. Daarbij kunnen we nu gerichter kiezen, omdat we dinsdag het geslacht nog niet wisten en nu wel.
Ilse stelt niet teleur en komt even later met haar armen vol weer terug. Ze heeft het door ons uitgekozen kistje en een hele stapel omslagdoekjes meegenomen. Ongeveer de helft zijn gebreide/gehaakte doekjes die Yannick en ik iets te truttig vinden, dus die vallen af. De rest legt ze bij mij op bed zodat we deze uitgebreid kunnen bekijken en rustig een keuze kunnen maken.
Rond 15u30 komt Ilse weer langs om te checken of alles nog goed gaat, of ik pijn heb en of ik daar eventueel wat voor wil. Ik geef aan dat het prima gaat, dat het al wat rommelt en dat ik geen pijnstilling hoef. Ze vraagt of ik dan een warme kruik wil en ik knik ja, dat wil ik wel. Nadat ze deze heeft gemaakt neemt ze afscheid. Haar dienst zit er bijna op en haar opvolger zal zich straks komen melden. Zodra ze de kamer uit is moet ik bijna huilen. Stomme hormonen.
Gebroken vliezen en vakantiehuis zoeken
Rond 16u00 komt de nieuwe verpleegkundige zich voorstellen. Ze heet Yvonne en is 180 graden anders dan Ilse, maar ook onwijs lief. Echt een zorgzaam omaatje. Niet veel later komt de klinisch verloskundige weer langs om te pijlen hoe het gaat en pil nr 3 in te brengen. Zodra dit achter de rug is vraagt ze of we ons nog een beetje vermaken. Ik vertel dat ik in de tussentijd wat geboortekaartjes heb bekeken, maar nog niet echt kan vinden wat ik zoek en dat we nu zijn geswitcht naar het zoeken van vakantiehuizen voor in de zomer. Gewoon, om met iets leuks bezig te kunnen zijn. Ze geeft ons groot gelijk en we kletsen nog wat. Ze vertelt ook de opties die er zijn voor pijnstilling en dat ik – als ik wil – morfine kan krijgen.
Ik heb al lang en breed besloten dat ik geen pijnstilling hoef en geef me gewoon over aan de krampen die komen en gaan. Yvonne en de klinisch verloskundige zijn nog niet weg of mijn vliezen breken. Ik druk meteen weer op het belletje en in no-time staat Yvonne weer naast mijn bed. Ze bekijkt de boel even – het vruchtwater is bruin – en verschoont de matjes waarop ik lig.
Een kwartier lang verlies ik veel kleine golfjes vruchtwater en worden de krampen heftiger. Daarnaast voel ik de druk ook wat toenemen en probeer met Yvonne en Yannick naast me voorzichtig een beetje met de krampen mee te persen, maar zonder succes. De druk verdwijnt weer een beetje en ondanks dat de pijn in mijn buik en onderrug blijven, gebeurd er niks meer.
Een keuze gemaakt
Stipt 17u00 staat de catering voor de deur met de vraag wat we willen eten. We kunnen kiezen voor spinazie met gekookte aardappelen en omelet, of hutspot met hachee. We kiezen beide voor optie 2 en het smaakt beter dan verwacht. Het is de meest flauwe hachee die ik ooit gegeten heb, maar voor ziekenhuis eten is het dikke prima.
Na het eten gaan we verder met onze zoektocht naar een vakantiehuis of -appartement. “Ons” appartement wat we al jaren op rij huren is in de periode dat wij willen gaan helaas al gedeeltelijk verhuurd, dus we moeten op zoek naar iets anders. Ondertussen zucht en puf ik af en toe een kramp/wee weg en Yannick vraagt of het gaat. Het is minder heftig dan toen mijn vliezen braken en ik vraag me af of er überhaupt wat voortgang is.
Ik kan geen leuke accomodaties vinden dus ik geef de zoektocht voor nu even op en besluit wat op mijn telefoon te scrollen en daarna de omslagdoekjes er weer bij te pakken. Mijn oog valt de hele middag al op 1 specifiek doekje en wanneer Yannick zegt dat hij die ook het mooiste vindt, is de keuze snel gemaakt. Het is een roestbruin omslagdoekje met aan de binnenkant een patroon van plantjes en diertjes. Perfect. ❤️
De bevalling
Om 19u20 druk ik op het belletje. 5 minuten geleden had ik pil nr 4 al moeten hebben, maar er is niemand langs geweest. Yvonne komt meteen en nadat ze op de klok kijkt en beaamt dat het inderdaad allang tijd is geweest, belt ze de klinisch verloskundige of deze kan langskomen. Deze komt na een minuut of 10 en bij binnenkomst zie ik dat er daar ook een dienstwisseling heeft plaatsgevonden, want ik ken haar niet. Ze stelt zich voor en na een kort praatje toucheert ze en brengt ze pil nr 4 in.
Vrijwel meteen schiet mijn lichaam in een gigantische kramp en bouwt de druk zich weer op. Ongeveer een minuut later – weer als ze net weg zijn – komt er een gigantische golf vruchtwater met bloed. Ik ram weer op het belletje en Yvonne komt weer langs. Nadat ze mijn matjes weer heeft verschoond vraagt ze of ik pijnstilling wil. Ik schud nee, maar wil wel graag een nieuwe kruik. Dit gaat ze regelen en gaat op Yannick’s verzoek ook even op zoek naar een afstandsbediening van de TV.
We zappen wat en kijken uiteindelijk bij gebrek aan beter naar Life Below Deck. Opeens voel ik weer druk en pers zachtjes mee om te kijken wat er gebeurd en uit het niets is opeens Eva daar. ❤️ Ik schiet een beetje in paniek omdat ik niet weet wat ik moet doen en druk huilend terwijl ik de dekens van me afschop snel op het belletje. Yvonne staat weer snel in de kamer en is verbaast dat Eva er al is. “Zo, dat heb je vlot gedaan!” zegt ze terwijl ze de klinisch verloskundige oppiept. Terwijl Eva tussen mijn benen ligt en Yannick en ik ons beide verwonderen over hoe klein ze is, maakt Yvonne wat foto’s met mijn spiegelreflex. Ze maakt ook foto’s als Yannick onder begeleiding van de klinisch verloskundige het navelstrengetje doorknipt en wanneer ik Eva op mijn borst gelegd krijg.
Hand- & voetafdrukjes en naar de OK
De placenta komt nog niet en de klinisch verloskundige vertrekt weer naar een andere patiënt. Yvonne vertrekt ook, maar komt niet veel later weer terug met het opbaarwiegje. Dit is een wiegje met een intern koelsysteem en bakje voor de wateropbaring die ik graag wil. De wieg wordt naast mijn bed gezet en na een tijdje knuffelen met Eva pakt Yvonne haar over om haar te gaan meten en wegen. Ze is 30 gram en 10,5 centimeter lang. Onwijs klein maar tegelijkertijd zo mooi en compleet.
Na het meten en wegen maakt Yvonne wat hand- en voetafdrukjes van Eva en legt haar daarna in het water van het wiegje. Eva neemt vrijwel meteen weer dezelfde houding aan als in de buik. Ze ligt rustig in het water en ziet er afgezien van haar zwarte handje en voetje – dat is het nadeel van de inkt – puntgaaf uit. Alsof ze elk moment kan gaan bewegen. Alsof ze niet dood is.
Omdat de placenta er na 45 minuten helaas nog steeds niet is, krijg ik een katheter en word ik aangemeld voor de OK. Vanaf dat moment mag ik niks meer eten en drinken, waarvan ik baal want ik heb trek voor het vaderland. Na ruim 1,5 uur wachten word ik eindelijk opgehaald. Ik moet mijn trouwring, Fitbit en de hartjesarmband die Sophie heeft gemaakt afdoen en ik krijg een ziekenhuis hemd aan. Ik maak kennis met gynaecoloog Marieke, die ik herken van 6 jaar geleden, maar zij mij ongetwijfeld niet. Ik word met bed en al de lange gang doorgereden en zie in een flits de verloskamers waar Sophie en Noah geboren zijn.
Boven neem ik afscheid van Yvonne, want haar dienst zit er bijna op en de kans is groot dat ze al weg is voordat ik terug ben. Daarna maak ik kennis met het OK team waarvan ik – behalve van de anesthesist – de naam niet meer weet en voor ik het weet moet ik van het ene bed op het andere bed schuiven.
Op de OK is het koud en de warme deken die ik krijg haalt het niet bij de warme kruik die ik in de verloskamer heb moeten achterlaten. Na een kort praatje word ik onder narcose gebracht en wordt de placenta manueel verwijderd.
Mama van drie
Rond 23u30 ben ik weer terug in de verloskamer. Vanwege de narcose ben ik erg warrig en bij het zien van Eva word ik heel emotioneel. Ik ben gewoon moeder van 3 kindjes, waarvan ik er straks maar 2 kan knuffelen en zal zien opgroeien.
Yannick krijgt beddengoed van de vervanging-van-Yvonne waarvan ik de naam niet weet en we proberen wat te slapen. De bevalling zit erop, maar het ergste moet nog komen; het afscheid. 💔
‘Cause you were just a small bump unborn
For four months then torn from life
Maybe you were needed up there
But we’re still unaware as why
– Ed Sheeran
