Note: Deze blog is geschreven op woensdag 15 februari.
Vorige week had ik een afspraak bij de verloskundige voor de termijnecho. Tijdens deze afspraak werd ik abrupt met beide benen op de grond gezet toen ik hoorde dat er iets mis is met de baby. De verloskundige regelde meteen een afspraak in het ziekenhuis en probeerde mij er die week nog tussen te krijgen, maar er was helaas geen plek. Inmiddels zijn er 7 hele lange dagen voorbij en mochten we gisteren eindelijk naar het ASZ.
Doorverwijzing naar het ziekenhuis
Dinsdag 14 februari. Het is Valentijnsdag, maar daar ben ik vandaag totaal niet mee bezig. Verschillende vragen spoken door mijn hoofd; wat gaat de gynaecoloog vandaag zeggen? Valt er überhaupt al iets te zeggen? Zou het vocht weggetrokken zijn? Bij een vriendin was de nekplooi ruim 10mm en bleek achteraf na een reeks onderzoeken niks aan de hand te zijn, en daar probeer ik me een beetje aan vast te houden.
Als ik ’s ochtends de kinderen naar school en de opvang heb gebracht, loop ik meteen door naar de sportschool. Ik hoop daar mijn gedachten wat te kunnen verzetten, want door de spanning kan ik me amper concentreren. Helaas lukt het me niet om 100% te focussen, maar ik ben niet ontevreden. Eenmaal thuis duik ik onder de douche en eet daarna twee dikke vette met kaas gevulde croissants die ik onderweg naar huis bij de Plus heb gekocht. Normaliter eet ik gezond en eiwitrijk, maar de afgelopen dagen kan het me allemaal geen ene reet schelen. Ondertussen werk ik wat mailtjes weg en rond wat openstaande werktaken af, en start vervolgens mijn Xbox op. Eens kijken of Hogwarts Legacy mijn hoofd een beetje leeg krijgt.
Naar het ziekenhuis
Tijdens het gamen lukt het me om even niet aan de baby of het ziekenhuis te denken. Na een tijdje ben ik er weer klaar mee en zet wat muziek op. Terwijl ik met de liedjes meeblèr vouw ik wat was op en sta daarna – voor mijn gevoel – een kwartier voor een geopende koelkast om te bedenken wat ik zal lunchen. Uiteindelijk besluit ik niks te eten. Eetlust heb ik namelijk niet.
Om 14:00 pak ik mijn spullen en stap in de auto. De man werkt vlakbij het ziekenhuis, dus komt zelf daar naartoe. Eenmaal in het ziekenhuis kijk ik op mijn horloge; een kwartier te vroeg. We melden ons bij de balie op de desbetreffende poli en mogen plaatsnemen in de wachtkamer. Om stipt 14:45 worden we geroepen en lopen we achter de arts aan de behandelkamer in.
Statistieken
De gynaecoloog praat wat met ons en maakt vervolgens een echo om zelf even de stand van zaken te bekijken. Terwijl ze de baby van alle kanten onderzoekt zwiert deze vrolijk de armpjes en beentjes heen en weer. Zodra ze klaar is nemen we weer plaats aan tafel, waar we te horen krijgen dat het er inderdaad niet goed uitziet. Het vocht in het nekje is toegenomen en meet nu 6.7mm. De arts laat ons een kaart met statistieken zien. Zoals het er nu uitziet is er 65% kans op een kindje met een chromosoomafwijking en 16,7% kans dat het kindje al voor de geboorte zal overlijden.
Ik moet even slikken, maar gek genoeg ben ik kalm. Tot nu toe wisten we niks en konden we niks. Eigenlijk kunnen en weten we nog steeds niks, maar op een of andere manier kan ik ‘iets’ met deze statistieken. Het helpt me relativeren.
Vlokkentest, GUO en/of vruchtwaterpunctie
We krijgen de mogelijke vervolgstappen te horen. We kunnen uiteraard kiezen om niets te doen en de zwangerschap af te wachten, maar dat willen we niet. We willen graag verder onderzoek laten doen en kunnen het volgende doen:
- Vlokkentest
- 13 weken GUO
- Vruchtwaterpunctie
- 20 weken GUO
We laten de informatie bezinken en kiezen ervoor om wat betreft de invasieve prenatale testen ter plekke nog geen besluit te nemen. Wel wil ik sowieso de 13 weken GUO, dus deze wordt meteen ingepland. De man stelt nog wat vragen en vraagt ook of het mogelijk is dat dit uiteindelijk niks blijkt te zijn. Dat het vocht wegtrekt, er niks mis blijkt en dat we een gezond kindje krijgen. De arts kijkt ons aan en vertelt ons dat die kans vrijwel nihil is. Het komt voor, maar over het algemeen blijkt er met zoveel vocht wel echt iets goed mis te zijn.
Keuzes maken
Onderweg naar huis denk ik nogmaals aan de genoemde statistieken en mogelijke onderzoeken. Aan de ene kant wil ik de vlokkentest, want dat kan nu al en dan weten we heel snel de uitslag. Aan de andere kant lijkt de vruchtwaterpunctie mij beter, aangezien die – voor zover ik begrepen heb – nauwkeuriger is en een kleinere kans geeft op een miskraam.
Deze week maar eens goed nadenken en samen een besluit nemen. En mijn agenda volstampen met werk en leuke uitjes, zodat het sneller 23 februari is.